Stel je voor: wij hebben de touwtjes van de maatschappij in handen, niet de superrijken. We plannen het economisch en sociaal leven volgens onze behoeften, niet hun winst. Why not?

Parijs, 1871. Twee maanden lang heeft het werkvolk het voor het zeggen. Lang genoeg om maatregelen te nemen die nooit eerder door een staat genomen werden. En om ons enkele kostbare lessen te leren.

Zonder slavernij geen industriële revolutie. Eenmaal uit de startblokken, herleidde het industriële kapitalisme de landen in het Zuiden tot leveranciers van grondstoffen. En houdt ze tot nu onder de knoet.

Taal, afkomst, religie. Verschillen tussen mensen worden uitvergroot. Verdeel en heers. Als de arbeidersklasse verdeeld is, winnen de kapitalisten. Als we één zijn, winnen wij.

Winst maken, koste wat het kost, liefst zo snel mogelijk. Het zit ingebakken in het kapitalisme. Dat kortetermijndenken maakt ons milieu kapot en bedreigt het voortbestaan van de mensheid.

Samen sterk. Solidariteit. Eenheid. Vaste waarden van de arbeidersbeweging. Maar om echt komaf te maken met onrecht en uitbuiting heeft de werkende klasse niet alleen sterke vakbonden nodig, maar ook haar eigen politieke organisatie.

Elk tijdperk brengt zijn eigen ideeën voort, die aansluiten bij de materiële ontwikkeling van de maatschappij. Plus: je kijkt natuurlijk heel anders naar de wereld als je onderaan de maatschappelijke pyramide kampeert, of in de top ervan resideert.

Een politiek, wettelijk en juridisch kader op maat van de grote economische spelers, én een stok achter de deur voor als het volk in opstand komt. Daartoe dient in elke samenleving de staat, zodat de bezittende klasse ongestoord haar gang kan gaan.

Economische en financiële crisissen, een ellenlange tunnel zonder licht aan het einde? Ja, tenzij het kapitalisme op de schop gaat. Want een systeem dat steeds meer produceert terwijl onze koopkracht achterop hinkt, dat moet wel blijven fout gaan.

Elke samenleving is verdeeld in klassen, of dat nu opvalt of niet. Tussen die klassen woedt een clash, die vroeg of laat het kookpunt bereikt. Zo gaat de geschiedenis vooruit.